In principe aanvaarden de lidstaten dat als bij een vrijgestelde intracommunautaire levering het vervoer wordt verricht door of voor rekening van de leverancier, de IC-levering wordt opgesplitst in eerst een intracommunautaire overbrenging door de leverancier die vervolgens in de lidstaat van aankomst een lokale levering verricht (klik hier voor meer info). Op die manier hoeft hij op zijn IC-listing in de lidstaat van vertrek enkel zijn btw-nummer van de lidstaat van aankomst te vermelden ipv de individuele btw-nummers van al zijn btw-plichtige afnemers.
 
In het verleden beperkt Duitsland deze tolerantie reeds tot de situatie waarbij de leverancier het vervoer met eigen vervoermiddelen doet, en dus niet meer wanneer hij een beroep doet op een derde transporteur (klik hier voor meer info).
 
Volgens een nieuw bericht van de Duits fiscus zal die tolerantie nu volledig verdwijnen. Dus ook als de leverancier met zijn eigen vervoermiddelen de goederen die hij verkoopt aan btw-plichtigen vanuit een andere lidstaat dan Duitsland vervoert naar Duitsland, dan mag hij die vrijgestelde IC-levering niet langer opsplitsten in een overbrenging naar Duitsland gevolgd door een aldaar verrichte lokale levering. Het gevolg is dus dat de leverancier dergelijke verkopen in zijn IC-listing in de lidstaat van vertrek geïndividualiseerd per btw-nummer van elke afnemer zal moeten aangeven.
 
 
Bundesministerium der Finanzen, 23 april 2018​

Artikel 39, § 1, 4° Wbtw stelt vrij van btw: de leveringen van goederen aan een niet in de Gemeenschap gevestigde reiziger, die deze goederen in België in bezit neemt en ze in zijn persoonlijke bagage uitvoert naar een plaats buiten de Gemeenschap uiterlijk op het einde van de derde maand volgend op de maand waarin de levering plaatsvond.
Normaliter rekent de winkelier de Belgische btw aan die aan de reiziger wordt terugbetaald nadat deze een geldig gevalideerd uitvoerbewijs van de goederen voorlegt.
Mits erkenning door de administratie, kan deze procedure vervangen worden door een systeem waarbij de winkeliers zich aansluiten en bij de verkoop (incl. btw) een document uitreiken op basis waarvan de reiziger de btw bij het verlaten van de EU reeds terugkrijgt.​ De organisatie betaalt de reiziger de btw terug, mits inhouding van een vergoeding. De winkelier krijgt een periodiek overzicht van de door de erkende onderneming op basis van de door de winkelier ingevulde formulieren terugbetaalde btw. De winkelier vraagt op basis van dat document de voldane btw terug en stort deze door aan die erkende onderneming.
De vennootschap ARIMAR ebvba, met zetel in de Rue de Viville 48, 6700 Aarlen​, heeft de Algemene Administratie van de Fiscaliteit een vrijstellingsdocument onder de vorm van een ‘tax refund cheque’ voorgelegd, dat bestemd is om als factuur en als verantwoordingsstuk te dienen in het kader van de teruggaaf van de btw ten gevolge van de toepassing van voornoemde vrijstelling.
De fiscus aanvaardt in zijn circulaire nr. 54 dd. 07.05.2018 dat vanaf 1 juni 2018 de ebvba ARIMAR, met zetel in de Rue​ de Viville 48, 6700 Aarlen​, de in bijlage van die circulaire opgenomen ‘tax refund cheque’ als vrijstellingsdocument hanteert. Dat document is bestemd om als factuur en als verantwoordingsstuk te dienen in het kader van de teruggaaf van de btw ten gevolge van de toepassing van voormelde vrijstelling.

Fisconetplus, circulaire nr. 54, 7 mei 2018

Om na te gaan of een autonoom gemeentebedrijf niet louter theoretisch maar ook in werkelijkheid een instelling met winstoogmerk is, moet de waarde van het door de gemeente aan het AGB gratis ter beschikking gestelde personeel (potentiële personeelskost) niet in aanmerking genomen worden. Dat zou immers aanleiding geven tot aanzienlijke bijkomende administratieve lasten in hoofde van het AGB, en praktische moeilijkheden voor de fiscus inzake controleerbaarheid.
Het kosteloos ter beschikking stellen van personeel door een gemeente aan haar AGB zal door de fiscus in principe niet als misbruik in de zin van artikel 1, § 10 Wbtw beschouwd worden.
De gehele administratie dient dit standpunt te respecteren.
Voor de berekening of het AGB werkelijk een winstoogmerk heeft, komen de werkingstoelagen die de gemeente aan het AGB uitkeert niet in aanmerking. Deze mogen dus niet als ontvangsten uit werkzaamheden worden beschouwd. Dit in tegenstelling tot de werkingstoelagen die het AGB ontvangt van een andere entiteit dan de gemeentelijke overheid.

Vr. & Antw. Kamer, 2017-2018, 54-150, 29 maart 2018, vraag nr. 1955, L. Van Biesen, 6 december 2017​

De minister bevestigt dat de beslissing nr. E.T.109.278 dd. 15.06.2005 nog steeds van toepassing is. Volgens die beslissing aanvaardt de fiscus dat de stagiair-notaris, zelfs als hij voor de toepassing van de sociale wetten als zelfstandige wordt aangemerkt, zich ten opzichte van de stagemeester in een band van ondergeschiktheid bevindt tijdens de stage die hij vervult, en dus niet de hoedanigheid van btw-plichtige heeft voor de diensten die hij aan zijn stagemeester verstrekt tijdens de uitvoering van zijn stage.

Vr. & Antw. Kamer, 2017-2018, 54-151, 4 april 2018, vraag nr. 1908, V. Scourneau, 8 november 2017

De fiscus heeft haar brochure voor de vrijstellingsregeling voor kleine ondernemingen bijgewerkt.
 
Klik hier​​​ voor de versie april 2018.

Het verschaffen van gemeubelde logies in hotels, motels en inrichtingen waar aan betalende gasten onderdak wordt verleend, is een dienst die aan btw onderworpen is en een uitzondering vormt op de vrijgestelde onroerende verhuur (art. 44, § 3, 2°, a), derde streepje Wbtw).
Volgens de fiscus is er sprake van een dergelijke dienst wanneer:

​er gemeubelde logies van welke aard ook ter beschikking worden gesteld;
een onthaal ter plaatse van gasten aanwezig is gedurende in ieder geval een groot gedeelte van de dag;
in de forfaitaire prijs voor de gemeubelde logies minstens één van de volgende bijkomende diensten inbegrepen is:
het regelmatig onderhoud en schoonmaken van gemeubelde kamers tijdens het verblijf, of;
het verschaffen en het verversen van het huishoudlinnen tijdens het verblijf, of;
het verschaffen van een ontbijt op de kamers of in de eetzaal van de inrichting

Dat betekent dat er sprake zal zijn van een door artikel 44, § 3, 2° Wbtw vrijgestelde onroerende verhuur, als:

de uitbater geen enkele van de hiervoor bedoelde bijkomende diensten aanbiedt, of;
de uitbater die bijkomende diensten slechts verstrekt op uitdrukkelijke vraag van de klant mits betaling van een prijstoeslag, of nog;
de diensten onder de hiervoor bedoelde voorwaarden worden verstrekt maar de klant de mogelijkheid heeft om af te zien van één of meerdere van die bijkomende diensten tegen een prijsvermindering, of;
de inrichting niet over de nodige organisatie beschikt om, zoals hotels, de ontvangst en het onthaal van klanten te kunnen verzekeren.

De rulingcommissie bevestigt dat er bij de combinatie van een fysiek onthaal en een digitaal onthaal, gesproken kan worden van een onthaal en een ontvangst van klanten. 
Bovendien blijkt uit de aanvraag dat er tegen een forfaitaire prijs gemeubelde logies zullen worden aangeboden en werkelijk zullen worden verstrekt met daarbij inbegrepen minstens één van de voormelde diensten.
De rulingcommissie bevestigt dan ook dat de uitbating in die omstandigheden van een aparthotel​, beschouwd moet worden als het verstrekken van gemeubeld logies welke aan btw is onderworpen ingevolge artikel 44, § 3, 2°, a, derde streepje Wbtw.

Fisconetplus, voorafgaande beslissing nr. 2017.906, 9 januari 2018

Twee rechtspersonen krijgen elk een wagen ter beschikking gesteld van een andere btw-plichtige vennootschap waarin ze bestuurder zijn. De fiscus is van oordeel dat de vennootschap die de wagens gratis ter beschikking stelt, toch btw over die terbeschikkingstelling verschuldigd is. Hij beroept zich daarvoor op artikel 19, § 1 Wbtw dat met een dienst ten bezwarende titel gelijkstelt: het gebruiken van een tot het bedrijf behorend goed, ander dan bedoeld in artikel 45, §1quinquies (gemengd gebruik), voor privédoeleinden van de btw-plichtige of van zijn personeel of, meer algemeen, voor andere doeleinden dan deze van de economische activiteit van de btw-plichtige, wanneer voor dat goed recht op volledige of gedeeltelijke btw-aftrek is ontstaan.
Volgens het Hof maakt het besturen van een btw-plichtige vennootschap gewoon deel uit van de eigen economische activiteit van die vennootschap. M.a.w. de wagens blijven, ondanks hun terbeschikkingstelling aan de rechtspersonen-bestuurders, gebruikt voor de btw-activiteit van de btw-plichtige. Het gebruik door de bestuurders kan niet aanzien worden als gebruik voor andere doeleinden dan die van de economische activiteit, dus is artikel 19, § 1 Wbtw niet van toepassing en heeft de fiscus ten onrechte btw gevorderd over die gratis terbeschikkingstelling.
Bij diezelfde vennootschap weigert de fiscus de aftrek van de btw geheven van de deelname aan opleiding en vorming door de natuurlijke personen die bestuurder zijn van de rechtspersonen die deze vennootschap besturen. Maar omdat de opleidingen bijdragen tot de vorming en opleiding van de feitelijke bestuurders van die vennootschap, en het besturen van die vennootschap deel uitmaakt van haar eigen activiteit, zijn die opleidingen bestemd voor de economische activiteit van die vennootschap. Aangezien die activiteit recht op aftrek verleent, heeft de fiscus ten onrechte de btw-aftrek verworpen.

HvB Gent, 12 september 2017, rolnr. 2016/AR/569

De in Portugal gevestigde btw-plichtige Biosafe, verkoopt aan Flexipiso, een andere in Portugal gevestigde btw-plichtige, uit hergebruikte banden vervaardigd rubbergranulaat. Biosafe rekende over deze leveringen het verlaagde btw-tarief van 5 % aan.
De Portugese fiscus vordert van Biosafe16 % bijkomende btw omdat het normale btw-tarief van 21 % had moeten worden toegepast. Die btw rekent Biosafe alsnog door aan Flexipiso. Maar die laatste weigert de extra btw te betalen aan Biosafe, onder het argument dat zij die bijkomende btw niet meer in aftrek kan brengen, omdat de daarvoor voorziene termijn van vier jaar reeds was verstreken op het moment dat zij de factuur voor de bijkomende btw ontving (en omdat zij vindt dat ze niet de gevolgen moet dragen van een vergissing waarvoor de leverancier verantwoordelijk was).
Hierop eist Biosafe voor de rechtbank de betaling van die bijkomende btw door Flexipiso, maar ook de rechter stelt dat Biosafe die btw niet meer kan eisen van Flexipiso​ omdat die laatste deze btw niet meer in aftrek mocht brengen.
Het is de rechter in hoger beroep tegen deze uitspraak die aan het Europese Hof van Justitie de vraag stelt of de vervaltermijn voor het recht op aftrek van die bijkomende btw reeds is beginnen lopen bij de uitreiking van de oorspronkelijke factuur, of pas bij het uitreiken van de gecorrigeerde factuur.
Het Hof herhaalt zijn vaste rechtspraak dat het recht op aftrek een basisbeginsel is van het btw-stelsel en tot doel heeft de ondernemer geheel te ontlasten van de in het kader van al zijn economische activiteiten verschuldigde of betaalde btw. Dat recht op aftrek mag dus in beginsel niet worden beperkt, maar het is wel afhankelijk gesteld van de naleving van zowel materiële voorwaarden als formele voorwaarden.
Een formele voorwaarde om het recht op aftrek te kunnen uitoefenen is dat de btw-plichtige in het bezit moet zijn van een overeenkomstig de bepalingen van de btw-richtlijn opgestelde factuur (artikel 178, a) btw-richtlijn). Daaruit volgt volgens het Hof dat het recht op btw-aftrek (dat krachtens artikel 167 btw-richtlijn ontstaat op het tijdstip waarop de btw opeisbaar wordt) in beginsel pas kan worden uitgeoefend wanneer de btw-plichtige in het bezit is van een factuur.
De mogelijkheid voor de btw-plichtige om zijn recht op btw-aftrek uit te oefenen zonder enige tijdsbeperking staat haaks op het rechtszekerheidsbeginsel. Maar de vergissing in de toepassing van het btw-tarief rust uitsluitend bij Biosafe. Bijgevolg kon Flexipiso haar recht op aftrek onmogelijk uitoefenen omdat ze niet beschikte over de documenten waarbij de oorspronkelijke facturen werden gecorrigeerd en evenmin ervan op de hoogte was dat een extra btw-bedrag verschuldigd was.
Het is pas na deze correcties dat zowel de materiële als de formele voorwaarden voor het recht op btw-aftrek in hoofde van Flexipiso vervuld waren en dat Flexipiso overeenkomstig de btw-richtlijn en het daarin opgenomen beginsel van de neutraliteit, kon verzoeken om ontlast te worden van de verschuldigde of betaalde btw.
Omdat er geen aanwijzingen zijn dat Flexipiso onzorgvuldig gehandeld zou hebben voordat zij de verbeterende facturen ontving, en er evenmin sprake was van misbruik of frauduleuze samenspanning met Biosafe, kan de fiscus de aftrek bij Flexipiso niet weigeren omwille van een vervaltermijn die inging op het tijdstip waarop de oorspronkelijke facturen werden uitgereikt en die vóór de betrokken rechtzettingen was verstreken.

Dictum van het Hof:
De artikelen 63, 167, 168, 178, 179, 180, 182 en 219 van richtlijn 2006/112/EG van de Raad van 28 november 2006 betreffende het gemeenschappelijke stelsel van belasting over de toegevoegde waarde en het beginsel van fiscale neutraliteit moeten aldus worden uitgelegd dat zij in de weg staan aan een wettelijke regeling van een lidstaat volgens welke in omstandigheden als die aan de orde in het hoofdgeding, waarin naar aanleiding van een belastingnavordering een extra bedrag aan belasting over de toegevoegde waarde (btw) aan de staat is afgedragen, waarvoor verschillende jaren na de levering van de betrokken goederen documenten zijn opgesteld om de oorspronkelijke facturen te corrigeren, het recht op btw-aftrek wordt ontzegd op grond dat de door die wettelijke regeling voorgeschreven termijn om dit recht uit te oefenen was ingegaan bij de uitreiking van die oorspronkelijke facturen en is verstreken.

HvJ, C-8/17, Biosafe, 12 april 2018

SEB is een in Litouwen gevestigde btw-plichtige die de over de aankoop van zes percelen grond voldane btw volledig heeft afgetrokken.
Die gronden worden door SEB in leasing gegeven aan een andere Litouwse onderneming. Maar wegens niet betaling door de klant, heeft SEB die leasingovereenkomst eenzijdig beëindigd. De koper zelf stelt vervolgens dat SEB ten onrechte btw heeft aangerekend over de lease omdat het geen bouwterreinen betrof en dus een van btw vrijgestelde handeling betrof. Maar SEB weigert de factuur te crediteren en te herfactureren zonder btw.
Na een controle bij SEB, stelt de Litouwse fiscus dat SEB de over de aankoop van terreinen afgetrokken moest herzien omdat die btw niet verschuldigd was. Het betrof een vrijgestelde levering van terreinen, en geen belaste levering van bouwterreinen.
​Artikel 184 van de btw-richtlijn bepaalt dat de oorspronkelijk toegepaste aftrek wordt herzien indien deze hoger of lager is dan die welke de btw-plichtige gerechtigd was toe te passen.
Dergelijke formulering betekent volgens het Hof dat de herzieningsplicht zo ruim mogelijk moet worden opgevat. Dus is het geval waarin een aftrek is toegepast hoewel die wettelijk niet kon plaatsvinden (omwille van de vrijstelling van de output handeling), ook bedoeld in artikel 184 van de btw-richtlijn (de situatie waarin de oorspronkelijk toegepaste aftrek hoger is dan die welke de btw-plichtige gerechtigd was toe te passen).
De regels voor de herziening van bedrijfsmiddelen, zoals opgenomen in de artikelen 187 tot en met 189 van de btw-richtlijn, zijn in dit geval van herziening niet van toepassing. Dus bepalen de lidstaten zelf ingevolge artikel 186 van de btw-richtlijn de nadere regels voor de toepassing van die herziening. In dit geval is het volgens het Hof aan de nationale rechter om na te gaan of die herzieningsregels met betrekking tot datum waarop de verplichting tot herziening van de ten onrechte toegepaste btw-aftrek ontstaat en over welke periode deze herziening moet plaatsvinden, het rechtszekerheidsbeginsel en het beginsel van bescherming van het gewettigd vertrouwen eerbiedigen.

HvJ, C-532/16, SEB, 11 april 2018

Dobre is een in Roemenië gevestigde en voor btw geregistreerde btw-plichtige. Wegens het niet-indienen van zijn btw-aangiften voor twee opeenvolgende kwartalen, schrapt de Roemeens fiscus zijn btw-nummer.
Maar ondanks deze schrapping reikt Dobre alsnog facturen uit met btw terwijl hij geen btw-aangiftes indient.
Wanneer hij later alsnog de twee ontbrekende aangiftes (die aanleiding hebben gegeven tot de schrapping van zijn btw-nummer) indient, volgt er een btw-controle op basis waarvan de fiscus de btw vordert op de handelingen die Dobre met btw had gefactureerd in de periode waarin hij niet voor de btw was geregistreerd.
Omdat hij de btw op die handelingen verschuldigd is, vraagt Dobre alsnog zijn aftrek toe te staan van de btw geheven van de goederen en diensten die hij aanwendde voor zijn dienstverlening waarop de btw werd gevorderd. De Roemeens fiscus weigert deze aftrek toe te staan omdat volgens de Roemeense btw-wetgeving de btw-plichtige wiens btw-nummer is ingetrokken, voor het betrokken tijdvak geen recht op aftrek heeft van de btw over aankopen, terwijl hij wel gehouden is tot de betaling van de over de in dat tijdvak verrichte belastbare handelingen geïnde btw.
Het Hof herhaalt zijn vaste rechtspraak dat het recht op aftrek een basisbeginsel is van het btw-stelsel en tot doel heeft de ondernemer geheel te ontlasten van de in het kader van al zijn economische activiteiten verschuldigde of betaalde btw. Dat recht op aftrek mag dus in beginsel niet worden beperkt. Dit neutraliteitsbeginsel vereist dat de btw-aftrek wordt toegestaan indien de materiële voorwaarden (dat de goederenleveringen of diensten waarvoor op dat recht op aftrek aanspraak wordt gemaakt, door de btw-plichtige in een later stadium moeten zijn gebruikt voor zijn eigen belaste handelingen en in een eerder stadium door een andere btw-plichtige moeten zijn geleverd of verricht) daartoe zijn vervuld, ook wanneer een belastingplichtige niet voldoet aan bepaalde formele vereisten.
Voor zover die materiële voorwaarden vervuld zijn mag het niet hebben van een btw-identificatie of het niet voldoen aan de verplichting om opgave te doen van het begin, de wijziging en de beëindiging van zijn activiteiten (welke slechts formele vereisten zijn met het oog op controle), geen afbreuk doen aan het recht op aftrek van de btw.
Maar het recht op aftrek mag wel worden geweigerd wanneer op basis van objectieve gegevens vaststaat dat op dit recht aanspraak wordt gemaakt in geval van fraude of misbruik.
Dus moet de nationale rechter nagaan:

of de materiële voorwaarden voor de btw-aftrek vervuld zijn (zo niet is er geen recht op aftrek);
en zo ja, of het niet nakomen van de formele verplichtingen, belastingfraude aantonen waarbij de btw-plichtige bewust nalaat zijn formele verplichtingen na te komen om aan betaling van de btw te ontsnappen.

Het Hof geeft nog mee dat met name het uitblijven van een btw-aangifte (die anders de toepassing van de btw en de controle daarop door de belastingdienst mogelijk zou maken) kan beletten dat de btw juist wordt geheven, waardoor de goede werking van het gemeenschappelijke btw-stelsel in het gedrang komt.

Dictum van het Hof:
De artikelen 167 tot en met 169, artikel 179, artikel 213, lid 1, artikel 214, lid 1, en artikel 273 van richtlijn 2006/112/EG van de Raad van 28 november 2006 betreffende het gemeenschappelijke stelsel van belasting over de toegevoegde waarde, moeten aldus worden uitgelegd dat zij zich niet verzetten tegen een nationale regeling als aan de orde in het hoofdgeding, op grond waarvan de belastingdienst een belastingplichtige het recht op aftrek van belasting over de toegevoegde waarde kan weigeren wanneer vaststaat dat deze dienst vanwege aan de belastingplichtige verweten niet-nakomingen niet heeft kunnen beschikken over de gegevens die nodig zijn om vast te stellen dat voldaan is aan de materiële voorwaarden die die belastingplichtige recht geven op aftrek van de door hem betaalde voorbelasting, dan wel dat de belastingplichtige frauduleus heeft gehandeld om over dit recht te kunnen beschikken, hetgeen aan de verwijzende rechter staat om na te gaan.

HvJ, C-159/17, Dobre, 7 maart 2018

Overeenkomstig artikel 13 van de btw-richtlijn worden niet als btw-plichtige aangemerkt: de staat, de regio’s, de gewesten, de provincies, de gemeenten en de andere publiekrechtelijke lichamen, voor wat betreft hun werkzaamheden of handelingen die zij als overheid verrichten (ook als zij daarvoor rechten, heffingen, bijdragen of retributies innen). De lidstaten kunnen de werkzaamheden van publiekrechtelijke lichamen die onder meer uit hoofde van artikel 132 van de btw-richtlijn van btw zijn vrijgesteld, als werkzaamheden van de overheid beschouwen.
Maar voor die werkzaamheden of handelingen waar de behandeling als niet-btw-plichtige zou leiden tot concurrentieverstoring van enige betekenis, moeten publiekrechtelijke lichamen wel als btw-plichtige worden beschouwd.
Eveneens worden ze als btw-plichtige beschouwd voor de werkzaamheden die opgenomen zijn in de bijlage I van de btw-richtlijn.
NTN is een in Hongarije gevestigde vennootschap met beperkte aansprakelijkheid zonder winstoogmerk die voor 100 % toebehoort aan de gemeente Nagyszénás. Die twee hebben een overeenkomst gesloten, waarbij NTN zich ertoe verbindt voor de gemeente publieke taken uit te voeren en goederen te verhuren, en dit tegen een door de gemeente te betalen vergoeding. De overeenkomst voorziet verder dat de gemeente bepaalde goederen ter beschikking moet stellen van NTN om die activiteiten te kunnen verrichten.
De publieke taken die NTN zal uitvoeren zijn:

het beheer van woningen en andere gebouwen;
het beheer van lokale openbare wegen;
het uitvoeren van quarantainemaatregelen;
de bestrijding van plagen en muggen;
het onderhoud van parken, openbare ruimte en andere groene gebieden;
het beheer van de installatie en van de diensten voor de destructie van dierlijk restmateriaal;
het onderhoud van de lokale markt.

NTN is volgens de overeenkomst ook verplicht de uitgevoerde taken te registreren. Indien een taak niet binnen de door gemeente gestelde termijn is uitgevoerd, is NTN verplicht aan de gemeente het gedeelte van de vergoeding terug te betalen dat overeenstemt met de geconstateerde tekortkoming.
Voor de publieke taken die NTN tegen betaling van een vergoeding uitvoert voor de gemeente, heeft NTN geen factuur uitgereikt en evenmin btw berekend over de door de gemeente als tegenprestatie betaalde vergoeding.
Volgens de Hongaarse fiscus is NTN wel een btw-plichtige en is er btw verschuldigd​ over de door de gemeente verschuldigde vergoedingen.
NTN daarentegen beschouwt zichzelf als een ‘entiteit die deel uitmaakt van de begroting’, omdat ze haar taken uitvoert middels door de gemeente ter beschikking gestelde middelen.
Volgens het Hof moet de werkzaamheid van NTN (bepaalde publieke taken uitvoeren op grond van een overeenkomst tussen NTN en de gemeente) beschouwd worden als een onder bezwarende titel verrichte dienst, die dus in principe aan de btw is onderworpen. De nationale rechter moet dit wel aftoetsten met de feitelijke gegevens van de zaak.
Verder stelt het Hof dat om ingevolge artikel 13 van de btw-richtlijn niet als btw-plichtige te worden beschouwd, er twee voorwaarden samen vervuld moeten zijn, namelijk dat die activiteiten:

uitgeoefend moeten worden door een openbaar lichaam;
verricht moeten worden als overheid.

Het Hof stelt vast dat NTN voor de uitvoering van de in de overeenkomst opgenomen publieke taken, niet beschikt over de aan de gemeente toekomende bevoegdheden van openbaar gezag.
Daarnaast zijn er nog een aantal kenmerken die doen vermoeden dat NTN niet voldoende geïntegreerd is in de organisatie van het openbaar bestuur van die gemeente om van een ‘publiekrechtelijk lichaam’ te kunnen spreken:

NTN is door de gemeente opgericht in de vorm van een vennootschap met beperkte aansprakelijkheid zonder winstoogmerk die ten opzichte van de gemeente een zekere mate van autonomie heeft in haar werking en dagelijks beheer.
De overeenkomst bevat bepaalde clausules die de gemeente in staat stellen toezicht te houden op de uitvoering van de aan NTN toevertrouwde taken, wat erop lijkt te wijzen dat de gemeente geen daadwerkelijke zeggenschap uitoefent.
Nergens blijkt uit de overeenkomst dat de gemeente bindende  richtsnoeren kan vaststellen die voor NTN bindend zijn bij de uitvoering van die taken.

Dictum van het Hof:

​Artikel 2, lid 1, onder c), van richtlijn 2006/112/EG van de Raad van 28 november 2006 betreffende het gemeenschappelijke stelsel van belasting over de toegevoegde waarde moet aldus worden uitgelegd dat, onder voorbehoud van verificatie door de verwijzende rechter van de relevante feitelijke gegevens, een werkzaamheid als in het hoofdgeding, waarbij een vennootschap bepaalde publieke taken uitvoert op grond van een tussen die vennootschap en een gemeente gesloten overeenkomst, een onder bezwarende titel verrichte dienst vormt, die krachtens die bepaling aan de belasting over de toegevoegde waarde is onderworpen.
Artikel 13, lid 1, van richtlijn 2006/112 moet aldus worden uitgelegd dat, onder voorbehoud van verificatie door de verwijzende rechter van de relevante feitelijke gegevens en het relevante nationale recht, een werkzaamheid als in het hoofdgeding, waarbij een vennootschap bepaalde gemeentelijke publieke taken uitvoert op grond van een tussen die vennootschap en een gemeente gesloten overeenkomst, niet valt onder de in die bepaling neergelegde regel van behandeling als niet-belastingplichtige voor de belasting over de toegevoegde waarde wanneer die werkzaamheid een economische activiteit in de zin van artikel 9, lid 1, van die richtlijn vormt.​

HvJ, C-182/17, Nagyszénás Településszolgáltatási Nonprofit, 22 februari 2018

T-2 is een in Slovenië gevestigde​ btw-plichtige die in het kader van een preventief akkoord een kwijtschelding krijgt van 56% van haar schulden aan haar leveranciers.
Is een dergelijke vermindering van de schulden van een schuldenaar die voortvloeit uit de onherroepelijke homologatie van een preventief akkoord, een wijziging in de elementen die voor het bepalen van het bedrag van de aftrek in aanmerking zijn genomen en bijgevolg een reden tot herziening van de btw-aftrek?
Het Hof stelt dat door die homologatie de door T‑2 aan haar leveranciers betaalde btw dan ook verminderd is, met als gevolg dat de elementen die voor het bepalen van het bedrag van de aftrek in aanmerking zijn genomen, zijn gewijzigd.
Is een dergelijke vermindering van de schulden van een schuldenaar die voortvloeit uit de onherroepelijke homologatie van een preventief akkoord, een geval van een geheel of gedeeltelijk onbetaald gebleven handelingen waarvoor ingevolge artikel 185, 2, 1ste lid van de btw-richtlijn geen herziening plaatsvindt?
Een niet-betaling zonder ontbinding of annulering van de overeenkomst, plaatst de partijen niet terug in hun oorspronkelijke toestand: de koper blijft de overeengekomen prijs verschuldigd en de verkoper behoudt in beginsel zijn schuldvordering.
De verwijzende rechter zal volgens het Hof moeten oordelen of er in dit geval sprake is van een voormeld geval van niet onbetaald gebleven handelingen: blijft de koper na de onherroepelijke homologatie van een preventief akkoord naar het toepasselijke nationale recht de overeengekomen prijs verschuldigd, en heeft de leverancier nog steeds een vordering die hij voor de rechter geldend kan maken? Is dat niet het geval, dan is er geen sprake van een geheel of gedeeltelijk onbetaald gebleven handeling waarvoor ingevolge artikel 185, 2., 1ste lid van de btw‑richtlijn geen herziening plaatsvindt.

Dictum van het Hof:

​Artikel 185, lid 1, van richtlijn 2006/112/EG van de Raad van 28 november 2006 betreffende het gemeenschappelijke stelsel van belasting over de toegevoegde waarde moet aldus worden uitgelegd dat bij de vermindering van de schulden van een schuldenaar die voortvloeit uit de onherroepelijke homologatie van een preventief akkoord, sprake is van wijzigingen in de elementen die voor het bepalen van het bedrag van de aftrek in aanmerking zijn genomen als bedoeld in die bepaling.
 
Artikel 185, lid 2, eerste alinea, van richtlijn 2006/112 moet aldus worden uitgelegd dat bij de vermindering van de schulden van een schuldenaar die voortvloeit uit de onherroepelijke homologatie van een preventief akkoord, geen sprake is van geheel of gedeeltelijk onbetaald gebleven handelingen waarvoor geen herziening van de oorspronkelijk toegepaste aftrek plaatsvindt, wanneer het een definitieve vermindering betreft. Een en ander staat evenwel ter beoordeling van de verwijzende rechter.
 
Artikel 185, lid 2, tweede alinea, van richtlijn 2006/112 moet aldus worden uitgelegd dat de lidstaat die gebruik wil maken van de daarin geboden mogelijkheid, niet verplicht is expliciet te bepalen dat in geval van geheel of gedeeltelijk onbetaald gebleven handelingen wordt overgegaan tot herziening van de aftrek.​

HvJ, C-396/16, T-2, 22 februari 2018